“Nereden nasıl başlasam bilmiyorum… Duygularımı anlatmak isteyip anlatamadığım zaman, şair olmak istemişimdir her zaman… Gerçek ama bir rüyada gibiyim. Birbirinden güzel çeşit çeşit çiçeklerle dolu bir botanik bahçesine girdim. Her çiçeğin özelliği güzelliği hem birbirine yakın hem de birbirinden uzak. Bakmaya ve koklamaya doyamıyorum. Görünüşlerinin güzelliği yetmezmiş gibi hepsinin kulağıma fısıldadığı farklı sesleri de var. Kaideli… Kaideli… Bahçenin ismini merak ettim sordum; “Burası neresi?” diye. KAİDE-İ NURANİYE BAHÇESİ dediler.
Kuran-ı Kerimi görülmemiş bir güzellikte öğretiyorlarmış. Bahçeye bir girdim, bir daha çıkamadım. Çıkmak da istemiyorum zaten.
Orkide gibi, ince uzun naif, zarif “ELİF” Harfi ….
Gölün yüzünde birbiri ardına sıralanmış, seyre doyum olmayan nilüfer çiçekleri gibi “BE, TE, SE “ Harfleri..
Gücü kuvvetiyle, Kuran alfabesindeki hakimiyetini kimseye kaptırmayan “KALKALE” Harfleri….
Selvi ağacı gibi göklere yükselen “TA-ZA” Hafrleri….
Hangi birini anlatsam… VE… Bu nadide harflerin her birini bir bahçıvan edasıyla, bize tanıtan hocalarımız…..
Kaide-i Nuraneyi dersi ile ilk defa internette tanıştım. Sevgi Pınarı Akademisi ile de bir arkadaşım vasıtasıyla tanıştım. Gerçekten adı gibi …. Hocalarımız adeta, sevgilerini pınar gibi akıtıyor bizlere… Hem bir üniversite gibi ciddiyet hem de bir anaokulu gibi şefkat ve merhamet dolu..

Hamdolsun Rabbime ki, bana ; Sevgi Pınarı ile beslenen Kaide-i Nuraniye Bahçesi’ni nasip etti…
Bahçeye girince bir de ne göreyim. Bahçe içinden bahçe çıkmaz mı? Tefsir Bahçesi… İlmihal Bahçesi… Riyazu’s Salihin Bahçesi… Etüd Bahçesi…. Dostluk Bahçesi… Bu bahçede tanıştığım ders arkadaşlarımızla da çok güzel bir dostluğumuz oldu. Bu bahçede doya doya gezip, Sevgi Pınarı’ndan kana kana içeceğim.
Ben Tülay… Geçmişime dönüp geriye bıraktığım 50 yıla baktığımda; “ Ne getireceksin?” diye sorsalar, koskoca bir “HİÇ” derim… “Bundan sonra ne yapacaksın?” deseler, “Sevgi Pınarı’ndan kana kana içip, bu ilim bahçesinde çıkmamak üzere gezeceğirm” derim..
VESSELAM…”

Tülay D.